THE END

To już postanowione. Koniec z BLOGiem. Jestem winna wpis tym wszystkim, którzy ostatnio mnie „nagabywali” za braki jakiejkolwiek aktywności. Temat dziecka w moim życiu jest nieodwołalnie zamknięty z przyczyn zupełnie ode mnie niezależnych. W ciągu ostatnich kilku tygodni przeżyłam więcej niż niektórzy przez kilka lat. W jednym momencie runęło milion lawin.

Zawsze sobie wyobrażałam, że ten ostatni wpis będzie happy endem z fotką małej fasolki. No cóż – życie jest takie nieprzewidywalne. Jestem bardzo nieszczęśliwa, pozbawiona nadziei ale chyba cały czas jeszcze pod tymi tonami śniegu… mogę oddychać.

Dziękuję wszystkim za wsparcie i POWODZENIA!

DNA

Rzeczywiście historia się lubi powtarzać. Wyję. Wyję. Wyję. Po kilku godzinach totalnej bezsilności moje 5 szarych komórek się trochę namnaża i tak jak ostatnio kiełkuje pierwsza myśl. Podnoszę się!

Mail do SŁYNNEGO DOKTORA ze skargą na POZNAŃSKIEGO daje chwilowe ukojenie, a jeszcze szybsza odpowiedź podnosi wiarę we własne umiejętności analitycznego myślenia. Dostaję potwierdzenie swojej hipotezy o całkowitej nieskuteczności końskiej dawki DHEA. SŁYNNY określa „naszą” sytuację jako najgorszy z możliwych scenariuszy. Pisze o badaniach nierealizowalnych w Polsce (ArrayCGH) i o „chałupniczych” sposobach na podniesienie jakości komórek jajowych o kilka procent. Decyduję się na tę prowizorkę praktycznie w trakcie czytania maila, chociaż wydaje mi się, że zaczynam się godzić z tym, że moje geny nie zostaną przedłużone. Chyba nie boli mnie to szczególnie. Bardziej naturalnym jest dla mnie umożliwienie życia genom NIEPŁODNEGO.

Rozwiązaniem sytuacji jest adopcja komórki jajowej. Czym prędzej piszę do SŁYNNEGO maila z prośbą o dopisanie nas do listy oczekujących. Odpowiedź brzmi: "My tego nie robimy". Dostaję też listę klinik, w których czas oczekiwania nie przekracza 100 lat. Dzwonię. Rzeczywiście, to średnio kilka miesięcy. Przychodzi mi do głowy jeszcze jedno miejsce, gdzie mogłabym o to zapytać. W mieście jest jeszcze jedna MNIEJ-SŁYNNA KLINIKA. Odbiera MNIEJ-SŁYNNY lekarz, który chętnie i skrupulatnie opowiada o warunkach dawstwa/biorstwa jajeczek. Koszty okazują się być killerem, ale jest recepta na ich obniżenie. MNIEJ-SŁYNNY proponuje „dogadanie” nas z inną parą, z którą podzielimy się jajeczkami wspólnej dawczyni. Ma to sens. Dawczyni i druga para pozostają anonimowe. Jest to o tyle zabawne, że wszyscy mijają się w klinice i nikt nie zdaje sobie sprawy, że być może za kilka miesięcy będą tworzyć nieco niekonwencjonalną ale biologiczną… rodzinę.

W trakcie rozmowy nie mam jakiś większych skrupułów aby poddać się takiemu „eksperymentowi” i  po przeanalizowaniu kosztów chcę już skończyć tę rozmowę. MNIEJ-SŁYNNY chyba nie jest szczególnie zarobiony, bo  nie odpowiada na moje „Do usłyszenia” i zaskakuje pytaniem: „A adopcja zarodka?”. Hmm… zarodka? Jest dużo taniej? Wielokrotnie taniej? Rodzice zarodka mają już dzieci? Aaa to rodzice bliźniaków za pierwszym podejściem? Szanse są wyższe? No co Pan powie. Muszę obgadać to z mężem. Do usłyszenia.

Chwilę jeszcze stoję z telefonem przy uchu przeglądając się w lustrze. Coś pęka. Patrzę na kształt swoich wielkich oczu, na długie rzęsy na plamkę na prawej tęczówce, na suche usta i grzbiet nosa. Dotykam brwi i gładzę po szyi. Czy naprawdę jestem gotowa zarzucić walkę o pozostawienie na świecie swojego DNA? Nie wiem. Z jednej strony takie zapędy uważam za prymitywne, a z drugiej jak pomyślę, że JA TO KONIEC to czuję żal…

 

I to ma być koniec?

Po kilku dniach od ostatniego wyjazdu do Poznania dowiadujemy się, że są już wyniki badań. Znów do auta i gaz do podłogi. Jesteśmy godzinę przed czasem i mamy szansę obejrzeć dokumentację z Wielkopolskiego Centrum Onkologii. Cytokiny mają łudząco podobne wartości do tych od INNOWACYJNEGO. Oooo – jestem nieco zdziwiona, ponieważ nie widzę tu żadnej sensacji ani szansy na przełom w leczeniu. Cała nadzieja w tym, co POZNAŃSKI przyniesie w walizie.

Wchodzi do kliniki. Jesteśmy pierwsi. Hurra! Poszedł chyba tylko zrzucić płaszcz i zaraz wróci. Nie wraca. Mija 10 minut. Nie ma go. Kolejne 10 min. Dalej czekamy. Po prawie pół godziny otwiera nam gabinet. Jest średnio rozmowny. Pokazuję mu najnowsze papiery, a on wyciąga swoje. Coś tam mruczy w końcu mówi: „mr mr mr nic tu nie ma”. Jak nie ma?! Co nie ma?! Nawet nie patrzy nam w oczy tylko wystrzela z jakimś żenującym pseudo-żartem w stylu „Pan to by mógł być dawcą nasienia”. Nie wierzę! To znaczy wierzę, że NIEPŁODNY może być dawcą. Nie wierzę, że to powiedział. Nie śmiejemy się. Ja wręcz ucinam tę idiotyczną dyskusję bezpośrednim pytaniem: „Co dalej?”. POZNAŃSKI widzi, że trochę przegiął i zaczyna mi tłumaczyć, że przyczyną naszej niepłodności nie jest mój układ immunologiczny. Wręcz obrazowo przedstawia jak rozciągali mój śluz owulacyjny, żeby zobaczyć w nim cokolwiek blokującego. Nie znaleźli. Śluz jest książkowy i nie ma w nim śladu przeciwciał przeciwplemnikowych, bakterii tlen- i beztlenowych. Już warszawska konkurencja tłumaczyła mi przecież, że test PCT (wrogości śluzu) to przestarzała metoda. To, że mój był killerem mogło wynikać z miliona powodów: chociażby z faktu, że nie był robiony podczas owulacji czy brania Clostilbegytu.

Z jednej strony to dobra wiadomość, bo daje szansę na naturalne poczęcie. Skoro nie ma bariery w moim ciele… to barierą są GAMETY! NIEPŁODNY jest tym razem „czysty”. Światło pada na komórki jajowe. POZNAŃSKI mówi wprost, że to na bank wada wywołana rozchwianiem układu hormonalnego. A szczegółowiej: układem przysadka -jajniki. Owulacja występuje o 2-3 dni za późno i komórki są za stare.  Ogólnie ich złą kondycję zawdzięczam podniesionemu LH.

Mam uczucie, że ta cała teoria jest stworzona na siłę i na odczepne a już na pewno utwierdzam się w tym przekonaniu jak pada remedium na tę patologię. Poprawę komórek jajowych mam uzyskać dzięki suplementacji końską dawką DHEA przez 60 dni. Potem prędko na kolejne IVF i po sprawie. Doskonale wiem jak działa DHEA. Dodatkowy testosteron w krwioobiegu spowoduje, że mój dość przyzwoicie podleczony trądzik stanie się moim stanem permanentnym. Nigdy się na to nie zgodzę i nikt mnie nie przekona, że będę szczęśliwą mamą z mordą jak muchomor. Jestem mega-przeczulona na tym punkcie, ponieważ ten defekt zabrał mi resztki radości życia w ostatnich miesiącach. POZNAŃSKI zaprzecza mojej hipotezie, a na hasło trądzik robi minę jakby nie wiedział co to jest. Nie chce mi się z nim w ogóle gadać.

Wychodzimy z gabinetu. Od razu półgłosem kwituję, że to co usłyszeliśmy to był stek bzdur. Jestem wściekła. Nie wiem czy za obecny stan rzeczy winię POZNAŃSKIEGO, siebie czy NIEPŁODNEO, ale żal wypełnia mnie od czubka głowy do koniuszków palców u stóp. Wyję.

Miłe panie

Kolejna wycieczka do Poznania za nami. Jesienna pogoda nie ułatwia sprawy. Podróż jest zdecydowanie dłuższa i bardziej męcząca niż ostatnio. Pierwszym krokiem jest Wielkopolskie Centrum Onkologii. Brrrr już od samego pisania tej nazwy grabieją mi dłonie. Szpital okazuje być labiryntem Minotaura. Jeździmy windą w górę i w dół, bo na każdym z pięter istnieje inny pogląd na kolejność czynności, które musimy wykonać. 70% ludzi wsiadających do windy nosi albo peruki albo chusty. Nie potrafię się przyzwyczaić do tego krajobrazu i na widok każdego kolejnego pasażera przechodzą mnie dreszcze.  W rękach mam coraz więcej różnych karteczek, które mają ułatwić mi poruszanie po budynku. Efekt jest zupełnie przeciwny. Jestem zagubiona. NIEPŁODNY wlecze się za mną, nie ogarniając nawet 10% tego, co tu się ma wydarzyć. Powiem więcej – mogę się założyć, że on nawet nie wie, czy badania w tym budynku w ogóle go dotyczą. No dobra – wygląda, że wycieczka krajoznawcza ma też stację w pokoju księgowych. „Bożenki” wypisują fakturę na „dwa dzięcioły” z moim nazwiskiem zaczynającym się od małej litery kwitując, że to przecież żadna różnica. Kompletnie nam się nie śpieszy, ponieważ do badania w kolejnej przychodni mamy ponad 2h - mimo to nie przeciągam sprawy i nie domagam się poprawnego zapisu w dokumentach. Wydaje się, że ostatnia stacja na tej drodze krzyżowej to pobranie krwi. Przemiła pani doktor bierze mnie za rękę i jedziemy na jeszcze inne piętro. Po drodze tłumaczy mi szczegóły techniczne dotyczące obróbkę próbki mojej krwi i przeprasza za spóźnienie. Ejjj nie rozumiem: przecież to tylko pobranie krwi, róbcie z nią co chcecie byle był jakiś wynik, a spóźnienie… jakie spóźnienie?  Pod gabinetem zabiegowym jest ze 150 osób! To 3h czekania! Część ludzi jest w szlafrokach. Część zwyczajnie przyjechała zrobić badania przed pracą. Kolejne peruki i chusty wywołują odruch wymiotny. Chcę usiąść przekonana, że dłużej tu zabawię. Pani doktor jednym szarpnięciem wybija mi ten pomysł z głowy i przeciskamy się przez tłum ludzi. Ku mojemu zdziwieniu wchodzimy do gabinetu zabiegowego. Halo! A kolejka!? Mnie to nie dotyczy?! Pani doktor sadza mnie na krześle i nakazuje pielęgniarce pobrać krew, którą ona zaraz zabierze na inne piętro. Pielęgniarka żąda skierowania. Nie mamy. W końcu pani doktor przekonuje pielęgniarkę do nakłucia pod warunkiem, że w ciągu 10 minut załatwimy papierek z jeszcze innego piętra. Wychodzimy z zabiegowego i znów tłum peruk. Czuję, że łzy napłynęły mi do oczu. Jeszcze jedno mrugnięcie i spłyną po policzkach. Nie wytrzymuję wytrzeszczu i mrugam. Jest mi tak bardzo żal tych wszystkich ludzi, którzy z takimi poważnymi problemami musieli tam tak długo czekać, podczas gdy ja płacąc parę złotych byłam VIPem. Serce wali mi jak młot, a pani doktor kolejny raz przeprasza mnie za spóźnienie. Tłumaczę, że nie umawiałyśmy się na żadną określoną godzinę i ma w końcu przestać. Mam nadzieję, że jestem w takim miejscu pierwszy i ostatni raz w życiu. Jeszcze tylko to skierowanie z parteru i wychodzę na zewnątrz! Szybko poszło. Podaję skierowanie pani doktor i spoglądam na to, co już trzyma w rękach. To kserówka mojej karteczki ze SŁYNNEJ KLINIKI, na której prof. POZNAŃSKI zlecił badania. Ponieważ nie był to żaden oficjalny dokument pozwoliłam sobie podczas wizyty zrobić na nim notatki. Między innymi jest tam dość wyraźnym drukiem parafraza z jego słów: „Panie w Centrum Onkologii są bardzo miłe, bo moją od niego dużo zleceń”. Hahahahahahahaha. No ale co? Nie były miłe?! Były!

W oczekiwaniu na badania w kolejnej przychodni pijemy kawę w majątku pani Kulczyk. NIEPŁODNY od samego rana jest naburmuszony. Mam wrażenie, że wini mnie nawet za fatalną pogodę podczas jazdy, TIRy i ślamazarnie włączające się do ruchu matizy. W kółko albo milknie na całe godziny albo na mnie ryczy. Jest nerwowa atmosfera. Nawet ulubiona kawa mi kompletnie nie smakuje. Boję się o tym powiedzieć głośno, żeby nie przerwać mu lektury jakiegoś dziennika. Fatalnie się czuję. Mam jakieś skurcze w jelitach i muszę iść do toalety. NIEPŁODNY nie wykazuje cienia empatii i nie wpada na pomysł poczekania na mnie pod wejściem. Chce już iść do auta. Delikatnie sugeruję, że potrzebuję jego obecności (ponieważ do cholery coś niedobrego się ze mną dzieje) i że sam też mógłby pójść, bo po kawie zaraz będzie piszczeć „siiiiiku”. Robi mi łaskę, że poczeka i manifestuje poczucie straty czasu włączając serwis informacyjny w telefonie. Do toalety nie idzie. Po 5 minutach w samochodzie rozlega się piszczenie: „siiiiiku”. Nie mogę się powstrzymać od komentarza. Ojjjj sporo mnie to kosztuje. NIEPŁODNY zaczyna wydzierać się na mnie na środku ulicy. Nie hamuje go nawet fakt przechodzących z na przeciwka ludzi. Mam gdzieś tych ludzi. Jest mi tak przykro znosić tę atmosferę. Najchętniej bym rzuciła w niego segregatorem z wynikami badań i poszła w przeciwnym kierunku. Aleee chwila... Kto komu tu robi łaskę? Przecież to głównie mi zależało…

I kolejne badanie. Już w drzwiach kliniki spotykamy POZNAŃSKIEGO. Odwzajemnia uśmiech ale nieśmiałość nakazuje mu szybko przerwać kontakt wzrokowy. Warunki sanitarne mają tam tragiczne i pobranie nasienia do analizy okazuje być wyzwaniem. Już sama nie wiem co nam bardziej przeszkadza: zapach zawilgoconych ścian czy ta zgniła atmosfera między nami. W końcu się udaje.

Wychodzimy z budynku i wsiadamy bez słowa do samochodu. NIEPŁODNY wiedząc, że jestem bardzo głodna odgrywa się na mnie (nie wiem za co) ruszając prosto do domu. Nie chce mi się szarpać o powrót do majątku pani Kulczyk. Boli mnie brzuch i może te 3h jazdy wyjdą mi na dobre… Tak się też dzieje. W radiu jest rewelacyjny reportaż pana Olszańskiego o ojcu niepełnosprawnego umysłowo nastolatka. Trochę śpię, trochę słucham… Dojeżdżamy do domu i po bólu brzucha nie ma śladu.

Hmmm...

Razem z parą innych NIEPŁODNYCH wybieramy się z wizytą do Kasi i jej nowej rodziny. Trochę się denerwuję. Boję się zobaczyć coś, co mnie odstraszy od tego scenariusza. Kasia razem z mamą otwierają nam drzwi. Ona jest przeurocza! To maleństwo nie jest typem blond aniołka. Jest nieidealna. Pomimo „przebrania” jej za dziecko z normalnej rodziny, łatwo dopatruję się kilku śladów starych zaniedbań. Zakołtuniona fryzura a’la mały Karwowski i wada wymowy są w rzeczywistości pierdołami, ale ja te pierdoły zauważam. Hmm… Nie będę udawać, że dopiero teraz odkryłam w sobie perfekcjonizm, ale fakt, że w pierwszej kolejności wyłapuję takie szczególiki, stawia moją gotowość do zaakceptowania kogoś/czegoś nieidealnego pod znakiem zapytania.

Na początku Kasia się trochę wstydzi, ale kilka trików szybko ją rozkręca i nagle stajemy się publicznością oglądającą pokaz tańca, śpiewu i liczenia do 10 (nie do końca zgadzającego się z tym co pokazuje na paluszkach ;)).

Cała ta wizyta jest teoretycznie politycznie poprawna. Nie wydarza się nic, co mogłoby nas zdołować i zniechęcić do adopcji. Jest jednak coś, co powoduje że jesteśmy spięci. Wszyscy bez wyjątku, choć każdy gra swoją rolę miłego wujostwa oskarowo. Co się tu dzieje?

Wychodzimy i w samochodzie zaczyna się żywiołowa wymiana zdań. Tak tak – wymiana, a nie monolog (jak zawsze). NIEPŁODNY mnie zaskakuje jak już myślałam, że nigdy nie zaskoczy. Szybko wysuwa wniosek, że napięcie wynikało nie z faktu nieidealności uroczej Kasi, ale z postawy jej nieuroczych rodziców. Rzeczywiście! Teraz też to widzę. Oni są tacy zasadniczy. Mała ma jasno określone reguły funkcjonowania w domu. Nie może przychodzić do łóżka rodziców, a oglądanie bajki do końca staje pod znakiem zapytania jak tylko przekroczy magiczną odległość od telewizora. Można by tu wymieniać i wymieniać ale wniosek jest chyba ważniejszy. My tacy nie jesteśmy! Nasz kot jest pieszczony nawet gdy jasno komunikuje, że nie ma na to ochoty ;).

Ufff to nie to dziecko jest problemem. Napięcie wynikało z podejścia jego rodziców. Hmm, są nieco od nas starsi i myślę sobie, że może to ten wiek powoduje takie nieprzyjemne usztywnienie. Jasna cholera – trzeba się spieszyć. Po raz tysięczny doceniam fakt zabrania się za powiększanie rodziny z pewnym wyprzedzeniem. Może dzięki temu będzie normalna…

Kasia

Siedzę w robocie. Mamy tu chwilowy kryzys, dzięki czemu czuję się silnej zaangażowana w niecodzienny zakres zadań. Co chwila smartfon radośnie informuje mnie o nowych mailowych ofertach zakupów grupowych. Bezmyślnie chwilowo przerzucam uwagę na prywatną skrzynkę mailową. Pośród długich tytułów przekonujących o nieziemskich okazjach widzę jeden króciutki: Kasia. Chyba nie znam nadawcy. Bez chwili zastanowienia klikam. Dużo załączników, których miniaturki wyświetlają się w dole maila. Coraz szczerzej otwieram oczy jak dostrzegam znajome twarze na fotkach. Wracam do treści. Nie wierzę! Para z naszego szkolenia w Ośrodku Adopcyjnym chwali się powiększeniem rodziny. Opowiadają o… 4-letniej Kasi, która jest już ich ukochaną córeczką. Piszą, że są szczęśliwi jak nigdy i że ich życie wywaliło się do góry nogami. Banał, ale jakże prawdziwy! Idę do fotek. Kasia jest śliczna. Od samego początku widzę jej uderzające podobieństwo do nowej mamy. Ten charakterystyczny kolor włosów! Jakbym ich nie znała to bym w życiu nie nabrała się na żadną story o adopcji. Czuję jak po policzkach spływają mi łzy. Nie kontroluję wzruszenia. Nawet nie próbuję. W sekundę w mojej głowie rozstrzyga się batalia za i przeciw adopcji. Ale ja byłam głupia! Jest mi wstyd przed samą sobą. Jak mogłam do tej pory myśleć, że takie śliczne maleństwo sprawi, że będziemy rodziną drugiej kategorii.

Po chwili dociera do mnie kolejna otrzeźwiająca myśl: po jaką cholerę narażam zdrowie?! Po cholerę walczę z naturą?! Po cholerę tracę czas?! Po cholerę ciągle kłamię?! Po cholerę godzę się na upokarzające badania?! Po cholerę wożę po nocach próbki śluzu w lodówce na koniec świata?! Po cholerę leję co miesiąc łzy?! Po cholerę ciągle walczę?! Po cholerę odbieram sobie prawo do bycia szczęśliwą?! Po cholerę wciąż czekam!? Przecież szczęście jest tuż obok!

Odpisuję na maila. Gratuluję. Dopytuję o szczegóły. Jeszcze raz gratuluję.

Forwarduję maila do NIEPŁODNEGO i wyraźnie sygnalizuję na komunikatorze, że koniec udawania zaangażowania w pracę i że ma luknąć do prywatnej skrzynki right now. O dziwo od razu odpisuje, że ja też mam luknąć do swojej. No co on? Przecież właśnie na nią patrzę. Odświeżam: Wyniki badania nasienia. A no tak. Kazałam mu zrobić 2 dni temu. Eeee jakie to ma teraz znaczenie. Przecież teraz najważniejsze jest dla mnie dowiedzieć się czy on też ma to poczucie, że „po cholerę bla bla bla”.

Otwieram załącznik jego maila. Ja chyba zwariuję… Wyniki badania nasienia nie są aż tak dobre, jak te zrobione u INNOWACYJNEGO (co do tego, że je nam podmienili nie mamy żadnych wątpliwości). Nie ma to najmniejszego znaczenia, gdyż to co widzę jest i tak szokiem. Wyniki są REWELACYJNE i przynajmniej dwa razy lepsze od tego co WHO uznaje za normę. ŁAŁ! O teratozoospermii nie ma już mowy! Plemniki bardzo się poprawiły! Basen, gotowanie w domu, zminimalizowanie ilości „witaminki E” i słodyczy się opłaciły!

Serce mi wali! Przecież już prawie podjęłam decyzję o tym, że wracamy do tematu adopcji a on mi tu wyjeżdża z hasłem: MOŻE SIĘ UDAĆ NATURALNIE!. Co za dzień… Dopiero po kilku godzinach osiągam spokój. Jestem znów pełna nadziei. Właśnie zobaczyłam kilka światełek w tym ciemnym tunelu jakim jest bezpłodność… Kolejne fatamorgany czy zbliżamy do wyjścia?

Akcja TERMOS II

Akcja termos ma swoje zakończenie bardzo wcześnie rano w samym środku weekendu. Dzięki temu ryzyko utknięcia w korkach czy przymusu jazdy w kolumnie tirów po polskich drogach zostaje zminimalizowane. Próbka, obłożona wkładami mrożącymi w samochodowej lodówce turystycznej, bezpiecznie dociera do POZNAŃSKIEGO. Oboje czujemy ulgę i urządzamy sobie miły dzień w Starym Browarze. Teraz już tylko spokojnie odliczamy dni do kolejnego wyjazdu.

Akcja TERMOS

Co robić?! Co robić?! Co robić?! SŁYNNY na urlopie a ja potrzebuję wstawiennictwa u POZNAŃSKIEGO INNOWACYJNEGO. Ktoś musi obejrzeć moje wyniki!

Trwa zawieszenie. Nienawidzę tego! Jak nie działam – umieram. Postanawiam wprosić się do POZNAŃSKIEGO na własną rękę. Na recepcji jak tylko słyszą, że jestem od SŁYNNEGO dostaję bardzo przyzwoity termin. Samej udaje mi się nawet z nim porozmawiać przez telefon. INNOWACYJNY uparcie twierdził, że jedynym lekiem jest szczepionka LIT, dlatego muszę się dowiedzieć czy TU w razie czego też robią takie cuda. Robią! Super! W oczekiwaniu na wizytę cały wolny czas poświęcam studiom medycznym. Jedna ze staraczek z bociana podsuwa mi trochę informacji na temat ulubionych „kierunków poszukiwań” POZNAŃSKIEGO. Tym razem jest to badanie zgodności tkankowej HLA. Beer poświęca temu cały rozdział. Jestem przygotowana i merytorycznie i finansowo. Jedziemy!

Dojażdżamy na miejsce sporo przed czasem i dzięki przychylności warunków atmosferycznych nie jesteśmy skazani na przesiadywanie w poczekalni wypełnionej smutnymi twarzami przyszłych rodziców i fotkami ich przyszłych brzydkich i sinych dzieci.

POZNAŃSKI jest typem w okolicach sześćdziesiątki. Komuś, kto słabo zna się na ludziach, mógłby wydać się gburowaty. Mi nie. Ot po prostu dość nieśmiały człowiek. Wizyta trwa ok. 20 minut, ale jest poukładana i mam poczucie dobrze wydanych pieniędzy. W jej trakcie dowiadujemy się, że kobieta w odróżnieniu od mężczyzny ma 2 obwody krwi. To, że sobie badamy cytokiny i całą masę innych cudów z krwi obwodowej, to tylko nadzieja, że w obwodzie macicznym jest to samo. A bywa, że nie jest to samo. Potwierdził zasadność zrobienia takiej ilości badań u INNOWACYJNEGO, ale wytłumaczył, że szczepionka jest kompletnie nie dla mnie i podyktowana korzyściami majątkowymi „organizatorów”. I to nie chodzi o to, że nie pomoże. Może i pomoże, ale z tych wyników, które mu pokazałam nie widać czy jest potrzebna czy nie. POZNAŃSKI świetnie wyjaśnia nam działanie tej LIT, ale już po wstępnym zagnieżdżeniu się zarodka i szybkim poronieniu czy ciąży biochemicznej. W naszym przypadku – występuje jakiś KILLER w roli głównej kilka godzin wcześniej.

Dostaję od POZNAŃSKIEGO stertę karteczek z logiem SŁYNNEJ KLINIKI i kolejnymi zleceniami badań. Te najważniejsze muszą być zrobione na miejscu. Oprócz sztampowych: pobrań krwi i oddawania nasienia jest coś jeszcze. Nie będzie łatwo. Od razu chrzczę akcję jako TERMOS. Mam dostarczyć próbkę śluzu owulacyjnego w cewniku do którego została pobrana, następnie zamrozić do -18st i przywieźć nierozmrożoną do Poznania do INSTYTUTU GENETYKI CZŁOWIEKA. Będą robić na niej badania immunologiczne. Brzmi egzotycznie i choć trochę mnie to bawi, już czuję jak zaczyna pulsować ta cześć mojego mózgu odpowiedzialna za logistykę.

Z ciekawych rzeczy, o których dowiadujemy się również u POZNAŃSKIEGO jest to, że wyniki NIEPŁODNEGO są na bank podmienione, a endometriozę mam sobie wybić ze łba na najbliższe parę lat. Nooo doooobra :).

Na początku trochę nieufnie spoglądam na te zlecenia badań i delikatnie pytam o ceny. Okazuje się że nie ma tragedii. Tu stówka, tam dwie stówki a jeszcze indziej pół stówki.

Podsumowując: POZNAŃSKI podejrzewa, że mam w śluzie przeciwciała przeciwplemnikowe, czego nie wykryło badanie krwi i zrobi nam test integralności DNA. Oprócz tego muszę się upewnić czy nie podgryzają mnie bardziej prozaiczne, być może rutynowo pominięte: cytomegalia i toksoplazmoza.

Ponieważ podejrzewam, że moja owulacja jest już blisko od razu po wyjściu od POZNAŃSKIEGO piszę maila do SŁYNNEGO z prośbą o wyznaczenie wizyty w trybie pilnym. Błyskawicznie dostaję odpowiedz, że mam przyjść następnego dnia rano. Targają mną jakieś złe przeczucia i boję się, że w tym cyklu nie uda mi się „zdobyć” cewnika ze śluzem. I tu sama obserwuję jak bardzo moja intuicja wariuje. Za dużo wrażeń. SŁYNNY uchwyca moment pęknięcia pęcherzyka na USG (hurra!) i wychodzę z gabinetu z cewnikiem wypełnionym dorodnym śluzem owulacyjnym :). Nie wiem dlaczego, ale uczucie, że mam udokumentowaną owulację, czyni mnie bardziej kobiecą. Idiotyzm ;).

Trafiony - Zatopiony

Chciałoby się powiedzieć: było nas trzech, w każdym z nas inna krew, ale jeden przyświecał nam cel… No bo tak - byłyśmy trzy: Ja-NIEPŁODNA, WSPÓŁTOWARZYSZKA i ZAGRANICZNA. Ostatnie tygodnie stanowiłyśmy prawie-rodzinę, a już na pewno w pełni profesjonalną grupę wsparcia.

Kilka dni temu ZAGRANICZNA przyznaje się nam do przeczucia, że to jest TEN cykl. Tak naprawdę chyba wszystkie to czujemy. Formalnością jest już tylko wczorajszy mail potwierdzający DOBRĄ NOWINĘ. Lawina maili zwrotnych i smsów powoduje, że ta informacja na dobre do nas dociera. Z jednej strony panuje wielka euforia i podsycenie nadziei, że w końcu dla każdej z nas zaświeci słońce. Z drugiej zaś, mam poczucie straty. Serio – jakby ktoś umarł. Już nigdy nie będzie tak samo – ZAGRANICZNA stanowiła niezbędny filar naszej magicznej więzi. Jak my sobie we dwie poradzimy!?

Jakby na to nie patrzeć – wiadomość o ciąży ZAGRANICZNEJ jest najwspanialszą informacją w tym tygodniu i nie pamiętam, żebym się kiedykolwiek tak cieszyła z tego typu NEWSa!

Wycieczka do Łodzi - odsłona nr 2

Wycieczka do Łodzi determinuje cały tydzień. Jestem jak bomba zegarowa. Wizyta jest na godzinę 18:30, więc zgodnie decydujemy,  że nie warto brać urlopu. Trzeba wyjść z pracy wczesnym popołudniem i powinniśmy się wyrobić. Napięcie dodatkowo wzmaga fakt,  że w dniu wyjazdu jestem w 5-tym dniu cyklu. Obawiam, że INNOWACYJNY zamierza mnie dodatkowo zbadać, a (jak wiemy) większość ginekologów udaje, że nie da się tego zrobić nawet pod koniec miesiączki.

Wychodzimy z pracy zgodnie z planem i pędzimy przez Polskę na złamanie karku. Już przy wyjeździe z miasta wpadamy w korek. Serce wali mi jak młot. OK – tylko wygląda groźnie, ale jakoś idzie. Znów paręnaście kilometrów gonitwy i kolejny korek. Nie spuszczam oczu z zegarka. Wreszcie dojeżdżamy. Przez kilka ostatnich kilometrów dodatkowo zaczynam stresować się tym, że w pseudo-rejestracji znów spotkam TAMTĄ panią recepcjonistko-pielęgniarko-położno-kasjerkę. Z trudem udaje mi się uspokoić.

Wchodzimy do budynku i następuje wielkie UFFF. Inna baba! Hurra. Jest jeszcze prawie godzina do wizyty, a tam zupełnie pusto. Jeszcze wtedy nie wiem, że powinnam się z tego bardzo cieszyć, i postanawiam kolejny raz tego dnia się umyć (prześladuje mnie wizja badania). Po wyjściu z toalety NIEPŁODNY ma już w rękach grube pliki karteczek z wynikami badań. Łaaał. W życiu się nie spodziewałam, że dadzą je nam jeszcze przed wejściem do gabinetu. Sądziłam, że celowo INNOWACYJNY trzyma je przy sobie, żeby za sam odbiór móc mieć możliwość skasowania. Chyba jeszcze na to nie wpadł. Siadamy przy samych drzwiach gabinetu i szybko tasujemy kartki, ciekawi która z nich jest powodem naszego nieszczęścia. Oprócz kilku nieprawidłowych wartości interleukin nie zdążam nic wyłapać, ponieważ INNOWACYJNY wciąga nas do środka. Rekwiruje dokumentację i każe się zamknąć. Siedzę na przeciwko i wszytko mam do góry nogami. Nie przeszkadza mi to jednak na bieżąco równolegle śledzić cyferek przepisywanych do naszej „karty”.

U NIEPŁODNEGO wszytko jest OK. Mam oczy jak 5zł. Po teratozoospermii i aglutynacji nie ma nawet śladu. 40% plemników ma prawidłową budowę (wcześniej 1%)! Czy w ciągu kilku miesięcy mogło się to aż tak pozmieniać?! Nie wierzę...

No! Teraz JA. INNOWACYJNY coś pomrukuje, że niby już wszystko jasne. Odkrył wielką tajemnicę naszej niepłodności. Oczywiście w całej swojej naiwności próbuję zadawać pytania. Dowiaduję się tylko, że nie ma czasu na pytania i on widzi metodę poprawy wyników: LIT (Lymphocyte Immunization Therapy). Od razu w ruch idą kolejne małe karteczki gdzie dostajemy sztywno rozpisane daty szczepień i weryfikacji ich działania. NIEPŁODNY stara się chociaż przemycić pytanie o skutki uboczne tej metody. Udaje mu się nawet uzyskać krótką odpowiedź: „Można umrzeć” plus kretyński uśmiech.

INNOWACYJNY daje do zrozumienia, że TIME IS UP i nawet lekko unosi się z krzesła. Nie daję za wygraną i nie ruszam się z miejsca. Jakby nigdy nic pytam: „Czy z tych wyników widać, że nie mogę naturalnie zajść w ciążę?”. Hmm, chyba wygrałam, bo typ posadził z powrotem swoje 4 litery i jeszcze raz luka na karteczki. Odpowiedź brzmi zdecydowanie nie. Przez sekundę cieszę się z tego faktu. Sekunda mija i spada lawina. INNOWACYJNY twierdzi, że jest święcie przekonany, że mam endometrozę i że naturalnie zajdę w ciążę bez problemu, ale po laparoskopii. Nie byłoby w tym nic niepokojącego, gdyby nie fakt, że tą laroskopię musi zrobić właśnie on. Nie zdążam nawet poukładać sobie w głowie tych informacji kiedy ląduje przede mną skierowanie do szpitala.

Oooo nie! Gościu! Naciągniesz mnie na wszystko: na wizytę za 300zł, na badania za 6 tysięcy (a niesiesz je do budynku obok i za to nakładasz na nas marżę), na szczepionki za kolejne kilka tysięcy – ale na robioną własnoręcznie laparoskopię: NIGDY!

Założę się, że ten facet od lat nie badał pacjentki! Jego fotel ginekologiczny jest pokryty centymetrową warstwą kurzu! Ta laparoskopia to pewna śmierć bez jakichkolwiek konsekwencji dla tego rzeźnika! NO WAY – nie jego będę ofiarą!

Zbieram się w sobie i mówię wprost, że mam swojego lekarza, któremu ufam jak ojcu i to on potwierdzi albo zaprzeczy istnieniu endometrozy, a ja przywiozę do Łodzi wynik badania. To okazuje się być gwoździem do trumny. INNOWACYJNY wyśmiewa ten pomysł i oświadcza, że w tej sytuacji zajmie się tylko "wyprostowaniem" moich wyników immunologicznych i po szczepionkach nie chce mnie więcej oglądać. Potem już tylko zdecydowanie otwiera nam drzwi i wywala na wewnątrz.

Jesteśmy tak wyczerpani psychicznie, że nie mamy siły rozmawiać. Z resztą, co tu komentować. Podchodzimy jeszcze tylko do rejestracji, żeby pani recepcjonistko-pielęgniarko-położno-kasjerka przepisała terminy z naszych małych karteczek na swoje. Jest czarno od ludzi. Teraz doceniam fakt, że nie musimy wśród nich spędzić już ani minuty. Teoretycznie w przyszłym tygodniu mamy stawić się na pierwsze szczepienie...

W drodze powrotnej piszę tylko maila z komórki do moich kochanych WSPÓŁTOWARZYSZEK, że już po i że teoretycznie coś nam tam wyszło. Przeglądam wyniki i widzę, że rzeczywiście stosunki agresywnych cytokin do pacyfostów są za wysokie. Z tego, co się wyedukowałam przez ostatni miesiąc, potrafię to w miarę dobrze zinterpretować, jednak jest tam coś jeszcze. Widzę kilka pozytywnych wyników w przeciwciałach: przeciwłożyskowych i przeciw tyreoglobulinie oraz mutację genu A1298C dla homocysteiny. Mam przy sobie książkę ZAGRANICZNEJ, ale w aucie jest ciemno i nie da się czytać. Odpuszczam. W środku nocy jesteśmy w domu. Nawet nie mamy siły się umyć i padamy na łóżko.

Następnego dnia z samego rana (zgodnie z planem) piszę maila do SŁYNNEGO. Sugeruję, że mógłby mi pomóc w kontakcie z innym lekarzem z poznańskiego oddziału SŁYNNEJ KLINIKI i proszę o ustosunkowanie się do teorii o endometriozie. Załączam piękną excelową tabelkę gromadzącą przepisane z miliona karteczek wyniki badań. W napięciu czekam na odpowiedź. Jeeest! O nie! OUT OF OFFICE!

Jestem przybita. Nie wiem co robić. Jechać z powrotem do Łodzi? Na bocianie znajduję wątek o podwyższonych przeciwciałach APA, które są przeciwwskazaniem do szczepień limfocytami.  Że niby co? W moim przypadku by nie były, że z taką łatwością zostały nam zalecone? Niiiic już nie wiem :(. Z pomocą przychodzi ZAGRANICZNA. Mailujemy przez cały dzień, z krótkimi przerwami na pracę ;). Ona to potrafi otrzeźwić mnie w jedną krótką chwilę. Skutecznie utwierdza mnie w przekonaniu, że decyzja o szybkim powrocie do INNOWACYJNEGO jest głupia. Od początku tak czuję, ale… to ciśnienie. Ona ma rację! Muszę jeszcze z kimś skonsultować wyniki badań. W przyszłym tygodniu spróbuję umówić się do Poznania. ZAGRANICZNA znalazła, że ten poznański też szczepi – co ja bym bez niej zrobiła :).

P.S. NIEPŁODNY, który też czasem czyta mojego bloga ;), twierdzi, że bywa zbyt naukowy. W tym poście starałam się unikać specjalistycznej nomenklatury i szczegółowej analizy wyników badań, więc jeśli ktoś jest zainteresowany takimi informacjami - udostępnię na życzenie.

Znów jakieś ruchy w interesie

Wyjazd do Łodzi zbliża się wielkimi krokami. Wydawało się, że od werdyktu INNOWACYJNEGO dzielą nas lata świetlne. Czas tak pędzi. Z jednej strony to dobrze, że te najgorsze chwile mojego życia oglądam na przewijaniu, z drugiej -panicznie boję się szybkiego dobicia do tzw. wieku średniego, kiedy to będzie można całkiem zapomnieć o macierzyństwie. Wyobrażałam sobie, że do czasu kolejnej wizyty w Łodzi będę ekspertem ds. immunologii, tymczasem nawet po przebrnięciu przez książkę ZAGRANICZNEJ, plus całej masy artykułów i edukacyjnych filmików, które udało mi się znaleźć i na które starczyło mi siły i czasu – czuję się jeszcze głupsza niż wcześniej. Tak – każde miało inny poziom ogólności, a uproszczenie w jednym źródle z uproszczeniem w drugim źródle daje w efekcie mnóstwo sprzeczności. Z resztą już przestałam wierzyć, że moja wiedza może mi w jakikolwiek sposób pomóc. Pewnie jest zupełnie przeciwnie. Tylko się sfrustruję, a (jak już wiadomo na pewno) wpłynie to negatywnie na moje baby frendly body. Jeszcze tylko doczytam jeden rozdział i obejrzę filmik o T Helper Cells i daję spokój :).

W tzw. międzyczasie robię research odnośnie innowacyjnego i całego „półświatka” z tej branży. Wyniki pokazują jednogłośnie, że typ jest specyficzny i cholernie łasy na pieniądze. Większości zaleca LIT (Lymphocyte Immunization Therapy), czyli szczepienie  NIEPŁODNEJ limfocytami NIEPŁODNEGO. Staram się za bardzo nie sugerować, tym co ludziska wypisują, ale nie potrafię. Zaczynam się tym bardzo stresować. W jednym z postów na POPULARNYM FORUM ktoś wspomina o konkurencji, mieszczącej się praktycznie obok pseudo-przychodni INNOWACYJNEGO. Ten trop nie daje mi spokoju. Rzeczywiście! Facet ma super opinie. Hmm, jest internistą… Też robi szczepionki. Dzwonię. Miła pani na recepcji okazuje się być cholernie nielojalna wobec swojego chlebodawcy. Uparcie namawia na kontynuację terapii u INNOWACYJNEGO i ledwo ją przekonuję do znalezienia mi terminu do ich własnej przychodni. Dziwna jakaś! Termin jest bardzo odległy…

Kolejnym tropem jest inny profesor ginekolog-immunolog, o równie nieposzlakowanej opinii. Kolejny Łodziak. Podają dwa numery na telefony komórkowe. Zamęczam je cały dzień, aż wreszcie w jednym z nich odpowiada starszy męski głos. Nie przedstawia się, więc dopytuję, czy to przychodnia i że chciałam się umówić do TEGO A TEGO profesora ginekologa-immunologa. Po chwili ciszy okazuje się, że ja właśnie rozmawiam z TYM A TYM profesorem ginekologiem-immunologiem. Łał! No dobra – łapię byka z rogi, bo widzę, że facet jest chętny do pogadania. W dużym skrócie i bardzo dyplomatycznie opowiadam o niechęci do INNOWACYJNEGO. Typ nie bardzo daje za wygraną i dopytuje się o wcześniejszy przebieg leczenia. Nie mogę uwierzyć, że przez telefon opowiadam mu o szczegółach kolejnych nieudanych IVF i wynikach badań hormonalnych. Typ słucha z uwagą, bo dopytuje o brakujące szczególiki. W końcu mówi, że wie co będzie w moich wynikach badań immunologicznych i że na bank będę potrzebować szczepionki. Te badania to tylko formalność, ale bez nich nikt by nie ryzykował tak rewolucyjnego leczenia. Na sam koniec okazuje się, że typ zna INNOWACYJNEGO. Mało tego: był opiekunem jego doktoratu i habilitacji. Przyznaje wprost: „To był mój najlepszy doktorant i jeśli Pani chce żeby się udało, to niech Pani do niego wraca, bo nikogo lepszego w tym kraju Pani nie znajdzie”. Przy samym pożegnaniu przyznaje, że nie pochwala jego soft skillów, ale liczy się efekt a nie głaskanie pacjentek po głowie podczas wizyt. Nie wierzę własnym uszom!

No dobra – nie ma innego wyjścia jak jeszcze jedno podejście. Plan jest taki: odbieramy wyniki, idziemy na wizytę, umawiamy się na szczepionkę (którą już teraz widzę, że na 100% nam zaleci), a w międzyczasie robię raport z postępów leczenia i wysyłam komplet wyników do SŁYNNEGO DOKTORA. Od ZAGRANICZNEJ wiem, że w poznańskim oddziale SŁYNNEJ KLINIKI jest jeszcze jeden lekarz, który mógłby się wypowiedzieć…

Nie ma chwili spokoju

Zaliczam mały kryzys. Koleżanka z pracy dość brutalnie informuje mnie o swojej ciąży. Brutalność tkwi w groteskowej konwencji całego zdarzenia. Oprócz faktu o którymś tam tygodniu jej odmiennego stanu, dowiaduję się o samych minusach jej położenia. Żenujące argumenty w stylu nie mieszczenie się w ulubione dżinsy i chroniczne zmęczenie, które objawia się niemożnością ugotowania sobie obiadu doprowadzają mnie do łez i wymiotów. Niestety ona jest tego świadkiem. Udaje, że nie widzi. Tego samego dnia ma jeszcze kilka podejść celem „zakumplowania się”. Ja tę chęć „zakumplowania” utożsamiam wyłącznie z wymierzonym we mnie ciosem mającym doprowadzić mnie do próby samobójczej. Muszę jej przyznać –dobrze jej idzie.

Dlaczego te wszystkie ciężarówy są takie nachalne? Dlaczego z takimi hitami dnia nie idą do innych ciężarówek, albo dzieciatych? Dlaczego pouczają? Dlaczego przypominają mi o zegarze biologicznym? Dlaczego sądzą, że to właśnie one namówią mnie do macierzyństwa? Dlaczego one w ogóle sądzą, że mam do tego awersję? I jakim prawem każą się dotykać do tych swoich okrągłych brzuchów?

Chwilę po całym zajściu instynkt samozachowawczy wlecze mnie do korporacyjnego biurka. Jednym tchem piszę maila do WSPÓŁTOWARZYSZKI i ZAGRANICZNEJ. Z każdym kolejnym zdaniem czuję jak napięcie spada. Po kilku minutach jestem zupełnie spokojna. Co prawda wymagałam jeszcze poprawek kosmetycznych, ale to już jest pikuś. Sam fakt, że ktoś to przeczyta i zrozumie powoduje, że odzyskuję równowagę. Nawet nie oczekuję odpowiedzi. No bo co tu odpisać? Przecież sprawa nie wymaga absolutnie żadnych komentarzy. Szybko jednak dostaję maile zwrotne, które leją miód nam moje serce. Na MOJE DZIEWCZYNY zawsze można liczyć. Nawet bardziej niż na NIEPŁODNEGO, który po odsłuchaniu relacji z pola bitwy określa mnie mianem równym przewrażliwionej neurotyczce, natomiast GRUBĄ zaczyna tłumaczyć. Nooo nie! To z powrotem doprowadza mnie do szału i w środku parku urządzam mu awanturę. Jakimś cudem udaje mu się mnie uspokoić, choć do końca nie słyszę tego, czego potrzebuję najbardziej -słów: „Rozumiem Cię!”…

Paradoksalnie jednak po NIEPŁODNYM ostatnie wydarzenia nie spływają jak po kaczce. W ciągu dnia triumfalnie informuje mnie na komunikatorze, że wtajemniczył w NASZE PROBLEMY swojego szefa –dobrego kolegę. Mam oczy jak 5 złotych. Pisze, bo nie może doczekać do 15:00, żeby powiedzieć mi o tym na żywo. Nawet specjalnie nie wypytuję co dokładnie mu powiedział. Z niecierpliwością czytam szeptem kolejne wyskakujące linijki. Szef –dobry kolega już wie o walce, o In-vitro i o moich schizach. Nie czuję się z tym jakoś super-komfortowo. Jednak widzę, że dla niego to jak kamień z serca. Na żywo mówi mi już tylko, że po tym wszytkim czuje wielką ulgę. No dobra – coraz łatwiej się godzę z tym, że ludzie za plecami będą o mnie gadać. Skoro mu to pomogło…

Syfy - raport z działalności retinoidów

Trochę zaniedbałam tych, którzy śledzą wątek zaskórnikowo-pryszczowo-łojotokowy. Już śpieszę z raportowaniem postępów. Tak jak już wcześniej pisałam – trwa kuracja retinoidem 3-ciej generacji w najsilniejszym dostępnym stężeniu. Nie jest łatwo. Rzeczywiście od pierwszego zastosowania nie pojawił się żaden nowy wyprysk i to jest wielką ulgą i chwilą odpoczynku od tego największego nasilenia nerwicy. Tylko to jest trochę jak z tą lampą i dżinem. Wydaje się nam, że jak spełni się nasze marzenie to osiągniemy pełnię szczęścia. Potem jednak okazuje się, że to czego chcięlismy już nie wystarcza… I teraz chcemy doprecyzowywać to nasze marzenie, ale się nie da :(. Zniknęły syfy, ale nie mam gładziutkiej zdrowej buźki. Oooj do określenia „zdrowy” to sporo jej brakuje. Retinoid podleczył stan zapalny, ale nie zlikwidował łojotoku. Efekt po ponadtygodniowym leczeniu jest taki: zaczerwienienie, „wysoki połysk” i hektolitry tłuszczu na firmowych ręcznikach papierowych. Aaaa no i bym zapomniała o tym zupełnie nieoczekiwanym skutku ubocznym: wiórkach kokosowych :). Tak – moją twarz pokrywają takie właśnie miliony półprzezroczystych, suchych, malutkich skórek. Nawet mnie to na początku bawiło. Potem jednak zauważyłam, że ludzie mi się przyglądają i chyba myślą, że mam łuszczycę. Jak ktoś robił kiedyś kokosanki, może jeszcze mieć teorię, że pomyliłam buźkę z ciastkiem i po zanurzeniu w sosie wsadziłam ją do wiórek :D. Dooobra – nie narzekam. Chciałam się pozbyć syfów – pozbyłam się. Oczywiście nie jestem na tyle naiwna, żeby myśleć, że pozbyłam się tego dożywotnio. Jak odstawię retinoid – wszystko wróci z nawiązką.

Coś drgnęło

Nie mogę uwierzyć jak bardzo się zmieniam. Najzabawniejsze, że przyglądam się sobie jakby z boku i się nie poznaję. Kilka miesięcy temu miałam misję: strzec tajemnicy naszej NIEPŁODNOŚCI. Teraz coś we mnie „puściło” i zaczynam o tym mówić. Nooo może nie jest to jakieś swobodne gadanie z byle kim. No właśnie -z kim! Z taką łatwością na przykład, podzieliłam się smutnym faktem utraty 4 ciąż z… kolegą z roboty. Tak! Z facetem. No dobra – z facetem/dobrym kolegą z roboty. Nie powiedziałam tego z uśmiechem i triumfem, że niby już teraz jestem pogodzona i wszystko jest OK. Wręcz przeciwnie – dałam do zrozumienia że wydarzyła się tragedia i muszę z tym żyć. Nie wiem czego się wcześniej spodziewałam. Osądów? Może. W każdym razie tu nie zostałam osądzona. On był zaskoczony, ale chyba nie tak bardzo jak się spodziewałam.

Albo jeszcze jeden przykład. Dziś odezwał się do mnie drogą mailową znajomy Amerykanin mieszkający od dawna w Polsce. Nie mogłam się nadziwić jak bardzo CI LUDZIE inaczej patrzą na świat i codzienność. Gość z podnieceniem opowiada o ostatnich wakacjach, zmianach w pracy i o tym, że u nich (niego+jego żony) nic nowego się nie dzieje. No rzeczywiście ma facet powód do radości! Ludzie! Każdy z moich znajomych Polaków, Niemców i kilku jeszcze innych narodowości opisałby te same wydarzenia w zupełnie inny sposób. Założę się, że wakacje byłyby fajne, ale drogie. Albo wakacje były fajne, ale ten hotel. Z resztą wszystko: pogoda, tubylcy, zimna woda + 100 innych powodów do narzekań. O robocie każdy dziś mówi, że za dużo obowiązków i że musi się użerać z kretynami (ale kto dziś jest normalny?!). No że już o codzienności nie wspomnę – generalnie jak jest bez zmian, znaczy że nuuuuda! Oczywiście odpisałam na maila. I to nie słodko-pierdząco. Napisałam o tym, że kocham to jego amykańskie podjaranie zwykłymi rzeczami. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że ja nie mam o czym napisać. On chce wiedzieć co u nas. U nas nie było wakacji od 2 lat. U nas jest PROBLEM, którego rozwiązywanie zajmuje mi większość czasu i wolnych środków finansowych. W jednej chwili zdecydowałam, że w dużym skrócie przedstawię sytuację naszej NIEPŁODNOŚCI. Niepłodnego wrzuciłam do ukrytej kopii. Ciekawe kto będzie bardziej zaskoczony :). Jak na razie ja nie mogę wyjść z podziwu nad samą sobą.

Syfy

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

poniedziałek, 27 sierpnia 2012

No cóż. Znów trochę nie na temat. Przepraszam tych wszystkich, którzy spodziewają się przeczytać o kolejnych stopniach schodów do macierzyństwa. Nie ma kolejnych stopni. Nawet nie wiem czy te schody jeszcze istnieją. Totalnie wystopowuję. Kilka dni wcześniej pożyczam od ZAGRANICZNEJ słynną książkę A.E.Beer’a, która tłumaczy zawiłości przyczyn immunolocznego pochodzenia niepłodności. Tworzę nawet angielsko-polski słowniczek terminów medycznych, żeby 10 razy nie sprawdzać pojęć typu reumatoidalne zapalenie stawów, stan przedrzucawkowy, grasica czy kosmówka. Czytam sobie dla przyjemności. Serio. Bardzo mnie to relaksuje. Czasem czegoś nie rozumiem i doczytuję w polskiej wikpedii. Nie chodzi o to, że temat jest mega-przyjemny. Nie, jest wręcz przeciwnie! Chodzi o to, żeby się czymś zająć. I to nie dlatego, że cały czas myślę o tym, że INNE tuż pod moimi oknami pchają kolorowe wózki (bynajmniej nie przestały ich pchać, wręcz przeciwnie – mnożą się na potęgę). Powód celowego odwracania uwagi jest inny: czerwona pryszczata twarz, która powoduje, że czuję się jak PODCZŁOWIEK. Zaczynam się już podejrzewać o nerwicę na tym punkcie. Totalna paranoja. W kółko tylko myślę: tu mnie zaswędziało, pewnie wyłazi coś koło tego co już się prawie zagoiło. A nie – jak ruszam żuchwą to boli z drugiej strony – idzie jakieś coś na brodzie. Co godzina wychodzę w pracy do toalety tylko po to, by skontrolować stan twarzy. Odciskam hektolitry tłuszczu na zielonych papierowych ręcznikach. Skąd ja mam w sobie tyle łoju?!? Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Nienawidzę weekendów, kiedy to nie mogę wyjść z domu poszwendać się po centrum handlowym czy wypić kawę w Starbucks’ie, bo wszędzie są lustra albo gapiący się ludzie. Odmawiam kolejnej imprezy towarzyskiej. Jak cierpieć - to porządnie! A czemu by tak nie ukarać się jeszcze dodatkowo za ten cholery stan. Po chwilowym poprawieniu się sytuacji po eksperymentach z retinaldehydem bez recepty następuje całkowite załamanie. Do łojotoku dochodzi mega-zaczerwienienie. Co chwila rodzi się kolejny zaskórnik. Do rachuby nie wliczam już takich małych białych wypryszczów, które dotknięte ręcznikiem same zamieniają się już tylko w czerwoną plamkę. Zakładam tabelę w której zapisuję jakiego kosmetyku użyłam i co nietypowego zjadłam. Muszę znaleźć tą cholerną zależność. Nie znajduję. Dziś w całkowitej desperacji posuwam się do absolutnej granicy. Nie mogąc doczekać się wizyty u dermatologa przekopuję sieć w poszukiwaniu informacji na temat dostępnych radykalnych środków do walki z tym gównem i perfidnie okłamuję znajomego internistę o rzekomym zgubieniu jednego z najsilniejszych retinoidów na rynku. Wyjaśniam, że zaczęłam to właśnie stosować i tubka rozpłynęła się powietrzu. Internista chętnie służy pomocą i daje „kolejną receptę”. Nawet chwilę rozmawiamy o mojej czerwonej i opuchniętej od syfów twarzy i dostaję poradę na temat skuteczności hardkorowych retinoidów do łykania. Hmmm, gdybyś ty gościu wiedział jak chętnie zgodzę się na taką kurację następnego dnia po urodzeniu dzieciątka! O niczym innym nie marzę dziś tak bardzo, jak o pozbyciu się tej zarazy. Chcę żyć NORMALNIE! Nienawidzę tego ściśniętego żołądka, gdy zaraz po obudzeniu następuje chwila otrzeźwienia: „Oooo nie, to ja, to moja twarz, to może życie, coś piecze i boli na brodzie i nosie, czy ja w ogóle muszę istnieć!”. Pierwsze co robię to idę do łazienki dopełnić formalności i się rozryczeć. Kolejne wypryski zrujnują kolejny tydzień i tak już zrujnowanego życia. Dlaczego nie trafił mi się zez, łupież czy odstające uszy? Dlaczego muszę się męczyć z czymś, czego nie da się ukryć. Wiem wiem – są sposoby. Nie zamierzam z nich korzystać. Te sposoby to maskarada, która wygląda dobrze tylko przez godzinę po tym jak godzinę się ją nakłada. Potem wygląda się jak emerytowany clown umazany spływającym zewsząd tłustym sosem curry. Obrzydliwość! Z dwojga złego wybieram poparzoną ociekającą tłuszczem gębę usianą łączką białych wyprysków. Ile to jeszcze potrwa?! Eksperyment z retinoidem 3-ciej generacji trwa od 30 minut. Nadzieja umiera ostatnia…

List tygodnia

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

czwartek, 16 sierpnia 2012

Wysokie Obcasy NR 31; sobota 4 sierpnia 2012. Nie potrzeba tu żadnego komentarza - sama nigdy bym lepiej tego nie napisała.

Konsultacja u KONKURENCJI

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

środa, 08 sierpnia 2012

Dół z ostatniego wpisu trwa krótko. Jak to u mnie. Sięgam dna, ale nawet czubkiem małego paluszka u stopy potrafię się odbić. Szkoda, że w trakcie trwania tego bólu nie potrafię przypomnieć sobie jaka jestem silna… Tym razem triggerem do „podskoku” jest mail ZAGRANICZNEJ WSPÓŁTOWARZYSZKI NIEDOLI. O niej jeszcze nie było tu ani słowa. Ta ZAGRANICZNA jest koleżanką mojej WSPÓŁTOWARZYSZKI NIEDOLI. Nigdy jej nie poznałam. Wiemy o sobie tylko tyle, że chociaż nasze problemy z płodnością mają inne przyczyny, to wykazujemy dość podobne mechanizmy działania. Bardzo wnikamy w to, co się z nami w tych wszystkich klinikach wyrabia i sporo wolnego czasu wykorzystujemy na własne poszukiwania. Nie odrzuca nas nawet olbrzymia złożoność pewnych aspektów ludzkiej płodności i tematów z tym powiązanych. Nie mamy barier językowych przy czytaniu angielskojęzycznej literatury, więc czytamy, czytamy i jeszcze raz czytamy.

W swoim mailu ZAGRANICZNA w bardzo dokładny sposób opisuje swoją walkę o malucha. W jej przypadku trop wyraźnie urywa się w punkcie: immunologia. Czytam tego maila dziesiątki razy. Wszystko zaczyna układać się w mojej pryszczatej głowie. Zaczynam widzieć zasadność tego, o czym wspomniał SŁYNNY. Pamiętam, że podkreślał kilkakrotnie, że immunologia jest raczkującą dziedziną w naszym pięknym kraju i że lekarze będą do tego nastawieni z rezerwą. Ostrzegał przed kosztami.

Mail ZAGRANICZNEJ wykopuje mnie spod zalanego łzami koca. Odszukuję INNOWACYJNEGO PROFESORA i wydzwaniam do jego łódzkiej przychodni nawet po 50 razy dziennie. Na zmianę słyszę sygnał wolny i zajęty. Zaczynam analizować swoje nastroje i stwierdzam, że moje wkurzenie jest znacznie przyjemniejszym uczuciem, niż płaczący smutek. Oba są negatywne, ale to pierwsze wiąże się z aktywnością – a to tygrysy lubią najbardziej.

Wbrew temu co mówił SŁYNNY o kilkumiesięcznych kolejkach, po 3 dniach telefonicznej nawalanki udaje mi się umówić na wizytę w ten sam dzień, w którym jadę na konsultację do Warszawy. Nie mogę uwierzyć w swojego farta! Jeszcze kilka dni i znów będę mieć nadzieję! Już sama tego świadomość mnie uskrzydla.

WYCIECZKA DO STOLYCY

KONKURENCYJNA od SŁYNNEJ KLINIKI jest nieporównywalnie większa. Wygląda jak szwajcarski szpital. Jest szklano, metalicznie i… pięknie! Obsługa przechodzi najśmielsze pojęcie. Pani z recepcji wręcz oprowadza nas po całym piętrze. Pokazuje gabinety i przez cały czas się bardzo szczerze uśmiecha. Przed wizytą zostaję skierowana do gabinetu zabiegowego calem zwarzenia i zmierzenia ciśnienia. Wprost nie mogę w to uwierzyć. To już nie pielęgniarka, położna, kasjerka i recepcjonistka w jednej osobie. Na tej przestrzeni da się swobodnie rozmawiać. Pary nie unikają swojego wzroku. Odległości między gabinetami dają komfortowe uczucie anonimowości. Punkt 9:00 wychodzi po nas KONKURENCYJNA PANI DOKTOR. Na fotce wyglądała nieco młodziej. W rzeczywistości ma ok.. 40 lat i jest bardzo atrakcyjna. Już na początku w jej głosie wyczuwamy wschodni akcent. Imię i nazwisko ma niewątpliwie polskie. Wizyta przebiega wzorowo. Konkurencyjna słucha z zainteresowaniem całego naszego dramatu dopytując o wybrane szczegóły. Wszystkie jej pytania są powalająco celne. Praktycznie nie musi mi nic tłumaczyć. Momentalnie zwraca mi uwagę na pewne pozornie drobne i nieistotne szczegóły, które mogły doprowadzić do naszego stanu rzeczy. Przykładem jest wypalanka, którą zrobiono mi kilka lat temu. To ona z dużym prawdopodobieństwem może zmienić śluz szyjkowy na wrogi plemnikom. Zaskoczeniem było również stwierdzenie, że teraz nikt już nie robi testów PCT. KONKURENCYJNA miała w swojej karierze mnóstwo pacjentek, które w cyklu, w którym miały negatywny wyniki zachodziły w ciąże. Hmmm. A ja wbiłam sobie po tym do łba, że u mnie naturalna ciąża to marzenie ściętej głowy. Szkoda – przez rok żyłam w fałszywej świadomości.

Aaa i jeszcze jedno (dla mnie ostatnio chyba najistotniejsze): powodem trądziku jest „przedawkowanie” duetu luteina + duphaston. Okazuje się, że oni już tego nie przepisują. Jest inny lek, ale dostępny tylko poza Polską, który nie daje takich oszpecających skutków ubocznych.

Generalnie KONKURENCYJNA chwali przebieg naszego leczenia. Nawet specjalnie nie naciska na zmianę kliniki. Tłumaczy, że bardzo często zmiana kliniki przynosi pozytywne skutki. Chodzi o psychikę. A skoro już o psychice - pada jeszcze jedno pytanie o… AKUPUNKTURĘ. Nieee no tego się nie spodziewałam. Przyznajemy się do terapii u WooDoo specjalisty i dostajemy kolejną pochwałę do kolekcji.

Przed samym wyjściem opowiadamy jeszcze o nadziejach wiązanych z INNOWACYJNYM PROFESOREM. KONKURENCYJNA podobnie jak SŁYNNY ma do tego dystans. Przyznaje szczerze, że jej pacjentki doświadczają zarówno pozytywnych i negatywnych efektów jego terapii. Podsumowuje, że skoro jesteśmy zdecydowani na dodatkowe koszty to bardzo szczerze życzy nam powodzenia.

Po 1.5h wychodzimy z budynku. Dawno już nie miałam uczucia tak sensownie wydanych 150zł. Oboje doskonale wiemy, że nigdy nie zdecydujemy się u nich na kolejne In-vitro. Jednak poczucie, że pieniądze do tej pory wydane na SŁYNNEGO, są częścią zwyczajnie dobrze prowadzonej diagnostyki, jest bezcenne.

PĘDEM DO ŁODZI

W 40-stopniowym upale próbujemy zdążyć do Łodzi na 12:30. Nie jest łatwo. Jesteśmy głodni i musimy zatankować. W połowie drogi już wiemy, że nie da się nadrobić opóźnienia. Dzwonię z pytaniem, czy w ogóle jeszcze jest sens tak gnać. Mamy jechać. Nooo dobra. Punkt 13:00 podjeżdżamy pod przychodnię. Nie mogę uwierzyć, że tak może wyglądać miejsce pracy INNOWACYJNEGO. Gabinet to zaadaptowane w tym celu mieszkanie na parterze. Wchodzi się balkonem. Recepcja -„PeeReLu wróć”. Ufff, przynajmniej mają klimę. Jest szansa, że odparują mokre plamy z naszych koszulek. Od początku poraża mnie organizacja i bajzel panujący na biurku dwóch pań (jak się później okaże) recepcjonistko-pielęgniarko-położno-kasjerek w średnim wieku. Ich wygląd też pozostawia wiele do życzenia. Wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni do pracownic ZUSu w różowych bluzkach na ramiączkach w dzienno-wieczorowych makijażach – ale w przychodni to rażący nieprofesjonalizm. Bluzka okazuje się jednak małym pikusiem. Panie mają jedno krzesło, więc kiedy jedna je zajmuje, druga siedzi tyłkiem na biurku. Ich praca polega na przepisywaniu różnych rzeczy z małych karteczek na większe, potem jeszcze raz na te mniejsze ale żółte, potem na zielone, potem na duże, potem do zeszytu a potem wszystko jeszcze raz, żeby sprawdzić czy nie popełniły błędu. Cała rejestracja to jeden pokreślony kajet. Oczywistym jest, że mówią do swoich petentów-pacjentów w trzeciej osobie, nie patrząc w oczy. To akurat jest uzasadnione. Nie mogą pozwolić sobie na żadną dekoncentrację przy tym przepisywaniu.

Wchodzimy do gabinetu. INNOWACYJNY ma na biurku taki sam burdel jak te dwie na wejściu. Z tego jak się z nami komunikuje wynika, że w głowie dzieje się to samo. Jak dla mnie to taki typ rozwiedzionego choleryka, drącego pysk na wszystko i wszędzie. Na każdym kroku wyraża swoje zniecierpliwienie dla faktów stosowania jego zdaniem przestarzałych metod badań. Facet jest wyraźnie poirityowany. Nie potrafi się specjalnie skupić na tym co mówię, ani na tym, co ogląda w moim perfekcyjnie ułożonym segregatorze. Nie kuma, że wydruki wszystkich wyników są powkładane pojedynczo w przezroczystych koszulkach i po kolei wszystko mi wybebesza. Zupełnie jakby sądził, że coś przed nim ukrywamy. Oszołom. Apogeum następuje w momencie, kiedy ogląda listę leków potransferowych. Okazuje się, że MEDROL z pewnym istotnym prawdopodobieństwem zabija nasze „maluchy”. Dorzuca jeszcze coś o endometriozie ale w tym samym momencie ucina wszystkie swoje hipotezy stwierdzaniem, że dopóki nie zobaczy wyników zleconych przez niego badań szkoda czasu na dyskusje. Przy zleceniu badań dowiaduję się, że bym sporo zaoszczędziła gdybym dotrzymała chociaż jedną ciążę do 6 tygodnia. Ponieważ nigdy do tego nie doszło, za karę muszę „prześwietlić się” cała. Mało tego: NIEPŁODNY też dostał całą rubryczkę. Nie muszę już chyba wspominać, że cześć z tych badań miał robione nie dalej jak rok temu. Jednak i tu metoda była przestarzała stąd „powtórka z rozrywki”.

Wychodzimy z gabinetu i kręci się nam w głowach. Porozumiewawczo pokazujemy sobie drzwi wejściowo-wyjściowe. Jasnym jest, że nikt nie wybiera się do recepcji z plikiem skierowań bez uprzedniej wymiany zdań na temat tego się właśnie wydarzyło. Wynurzamy się na 40-stopniowy upał. Siadamy na pobliskim przystanku autobusowym i zrzucamy na siebie wzajemnie odpowiedzialność za podjęcie dalszych decyzji. Wykrzykuję NIEPŁODNEMU, że do tej pory wszystkie decyzje podjęłam sama i teraz jego kolej. NIEPŁODNY postawiony pod ścianą zarządza powrót do przychodni. Jest nerwowo. Pierwszy raz nie wiem co robić.

Pani w recepcji znów przepisuje, przelicza, przepisuje, przelicza i znów przepisuje cyferki. Finalnie podaje terminal płatniczy a tam widnieje kwota 6 tyś złotych bez kilku groszy. Napięcie rośnie. Nie rozumiem dlaczego aż tyle. NIEPŁODNY prosi o oficjalny cennik. Aaaa nie macie? To na jakiej podstawie to obliczacie? Aaaa ze ściągi? To poprosimy tę ściągę. Aaaa nie możemy jej dostać? W takim razie uprzejmie prosimy o wynotowanie nam cen na skierowaniu. Aaaa nie dostaniemy tych sierowań? W takim razie prosimy o ksero. Problem? To my cykniemy sobie fotkę komórką. Aaaa i przez to wypisywanie cen tracimy miejsce w kolejce do laboratorium? Nie szkodzi! Poczekamy!

To nie koniec. Teraz jest apogeum żenady. Pani komunikuje szeptem, że nie możemy zrobić dziś badania nasienia, bo NIEPŁODNY jest rzekomo nieprzygotowany. Dopytujemy na czym to przygotowanie polega. Pani płonie rumieńcem i nie jest w stanie nam odpowiedzieć na pytanie. NIEPŁODNY głośno powtarza pytanie kilka razy i dowiaduje się, że pani jest tylko położną i nie powie. Przez myśl przechodzą mi już wszystkie możliwe scenariusze. Wreszcie druga pani pielęgniarka odważa się nam wszystko wytłumaczyć. Chodzi o 4 dni wstrzemięźliwości seksualnej. Woooow. Rzeczywiście to trudne do wyjaśnienia. Nawet tego nie skomentuję. No bo co tu komentować, jak w przychodni leczenia niepłodności nikomu nie przechodzi przez gardło słowo sex…

Robimy badania. Na moje potrzeba chyba z 15 fiolek. Czuję się jak honorowy dawca. NIEPŁODNY ma znacznie mniej ale za to czeka go zaraz coś miłego :). Chyba nawet nie umie się z tego cieszyć. Dla nas te badania to już rutyna. Pani zamyka nas w gabinecie i… jest wesoło! ;)

Z ulgą wracamy do domu. Kolejna wizyta za miesiąc.

P.S.1. Jakby ktoś chciał pełną listę badań zleconych przez INNOWACYJNEGO, udostępnię na życzenie.

P.S.2. ZAGRANICZNA - w wolnej chwili odpiszę na maila i tam Ci wrzucę moją listę badań.

Czy cokolwiek ma jeszcze sens?

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

poniedziałek, 30 lipca 2012

Cały tydzień coś niepokojącego się ze mną dzieje. Kilka dni z rzędu nie śpię. Serce wali mi jak przed ważnym egzaminem. Bez przerwy. Staram się odwracać swoją uwagę. Próbuję oglądać filmy. Próbuję sprzątać. Próbuję słuchać muzyki. Nie działa. Cały czas delirium. To uczucie jeszcze dodatkowo potęguje świadomość, że w głębi duszy wiem, że to przeczucie czegoś niedobrego. Tyle razy to już przerabiałam. Te przeczucia przychodzą z nikąd. Jest taki moment, w którym zwyczajnie wpadam w wielką panikę i po chwili już tylko poznaję standardowe objawy. Gorąco bucha mi w twarz, serducho łomocze i wszystko leci mi z rąk. Mam tak potworne problemy z koncentracją, że dziwię się jak do tej pory nie miałam czołówki z TIRem.

Wreszcie delirium znajduje ujście w Wielkim Wybuchu. Stało się coś, czego bałam się od dłuższego czasu. SŁYNNY po obejrzeniu badań immunologicznych powiedział wprost: „Nie mogę Pani pomóc, ponieważ jest Pani zdrowa”. Łzy spływały mi po policzkach i nawet nie starałam się tego ukryć. Długo rozmawiamy. Średnio mi pomaga świadomość, że jestem jedną na milion i że większość kobiet przychodzi do niego z taką ilością problemów, że lecząc jeden pogarsza drugi. Nie muszę chyba mówić jaki jest finał ich współpracy. Tak. Dzwonią z „pretensjami”, że zagnieździły się aż 2 zarodki, a one zamawiały jednego dzidziusia. Dół. Nie, żebym im źle życzyła. Super. Bardzo się cieszę, ale haloooo, przepraszam bardzo, ja też stoję w tej kolejce. Ciągle mnie wszyscy wyprzedzają. A ja chcę tylko odrobiny sprawiedliwości.

Opowiadam słynnemu o Szamanie-WooDoo i o swoich ostatnich postępach w zdobywaniu wiedzy z dziedziny immunologii. Słynny na to pierwsze reaguje półuśmiechem, a to drugie wyraźnie go zainteresowuje. Poleca mi genialnego polskiego profesora z Łodzi, który ma światowe osiągnięcia w diagnostyce i leczeniu niepłodności na tle immunologicznym. Ostrzega też, że to w Polsce jeszcze raczkująca dziedzina i badania które mnie ewentualnie czekają to "luksusowa" usługa i trzeba się nastawić na "luksusowe" wydatki.

Wizyta dobiega końca i SŁYNNY proponuje pozostanie w kontakcie mailowym. Chce być poinformowany o pozytywnych efektach dalszych kroków. Wiem, że mówi to tylko z czystej uprzejmości. Jest mi tak ŹLEEEEEEEEEE! Wszystko w moim życiu straciło jakikolwiek sens.

Alicja w krainie czarów

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

piątek, 27 lipca 2012

Jako że lista wszystkich konwencjonalnych badań w kierunku NIEPŁODNOŚCI jest na wyczerpaniu, cały wolny czas spędzam na pielęgnacji swojej hipochondrii w innych dziedzinach:). Sama ze zdumieniem obserwuję, jak bardzo podatna staję się na slogany mające przyciągać do tzw. medycyny niekonwencjonalnej. Mądrości wschodu mówią mi dokładnie to, co chcę słyszeć. Nie dzielą ludzkiego ciała na kawałeczki, przypisując odpowiedzialności poszczególnym specjalizacjom lekarskim. Oglądają człowieka w całości, znajdując pierwotną przyczynę naszego problemu. Zdrowie kawałeczka, który pozornie wydaje się być powodem ciągłej bezdzietności zostało już wielokrotnie potwierdzone. Ta świadomość nie daje poczucia bezpieczeństwa. Sprawia jedynie, że boję się dnia, kiedy SŁYNNY DOKTOR zamiast „Do widzenia Pani” powie „Żegnaj”. Lista rzeczy do zrobienia zwyczajnie się skończy. Polskie warunki nie pozwolą na żadne nowości, a ja będę mieć za sobą już wszystkie możliwe kombinacje leczenia.

Całodniowe zmęczenie powoduje, że nie jestem w stanie czytać z monitora. Jedyne, co nie sprawia mi trudności, to oglądanie filmików. Wrzucam kilka haseł do youtube’a i po chwili już dostaję dokładnie to, czego chcę. Znajduję pseudo-klinikę zajmującą się stawianiem diagnoz za pomocą metody Volla. Niebywałe jak czarno-biała racjonalistka potrafi przełożyć ten uzdrowicielski bełkot na ułamki, pierwiastki i prawa fizyki. Prawie unoszę się nad powierzchnią ziemi, jak natrafiam na filmik, w którym pewna Warszawianka, mająca na koncie 4 nieudane IUI i 5 IVF, opowiada z przekonaniem o sukcesach w leczeniu. A to wszystko dzięki wynikom badania za pomocą tajemniczego urządzenia i superkompetentnego personelu pseudo-kliniki. To już postanowione: trzeba spróbować!

Misją następnego dnia jest znalezienie nieodległego terminu i umówienie się na tzw. Test Obciążeń Organizmu. Okazuje się, że jestem mega-szczęściarą. Akurat ktoś odwołał wizytę i mogę przyjechać już następnego dnia! Hurra!

Wizyta w pseudoklinice okupiona jest zmianą organizacji dnia, kolejnym okłamywaniem współpracowników, przełożonych i dużymi emocjami. Wszystko przestaje być takie obiecujące w momencie przekroczenia progu „magicznego pokoju”. Nic nie wygląda jak na filmiku z youtube’a. Tam pewnie pokazywali oddział główny. Regionalne „biura” są nieco polowe. Postanawiam się nie zrażać. Ale chwileczkę. Personel w postaci 1 osoby też wydaje się podejrzany. Wnętrze pokoju-gabinetu równie dobrze można pomylić z biurem przeciętnego, źle prosperującego polskiego smallbuissnessu.  Na wielkim biurku z płyty wiórowej w kolorze orzecha panuje kolorowy bałagan. W centralnym miejscu, niczym ołtarzyk matki boskiej, stoi nieduże urządzenie z potencjometrem. Wygląda na wiekowy eksponat z muzeum Gwiezdnych Wojen.  Na pokrywie jest 2-3 centymetrowe zagłębienie, przypominające te z samolotowych stoliczków, gdzie stawiamy kubeczki z napojami. Urządzenie jest podłączone do malutkiego laptopa. Zaraz obok dostrzegam otwartą walizeczkę, wypełnioną maleńkimi fiolkami z kolorowymi proszkami.

Pani-Szamanka wygląda jak na tę „branżę” dość profesjonalnie. Ma na oko 60 lat, fryzurę z jedno-centrymetrowych siwych, gęstych włosów, strój w kolorach ziemi i waży maksymalnie 40kg. Takie kobiety spotyka się czasem samotnie przemierzające tatrzańskie szlaki. Na początku jestem totalnie ignorowana, ponieważ „zakłada” mi się kartę pacjenta. Po chwili pada masa pytań związana z moim zdrowiem. Chociaż jeszcze 10 minut wcześniej postanawiam sobie nie zdradzać za dużo, żeby zyskać pewną obiektywność wyników, paplam całą prawdę o swoich dwóch nie dających mi żyć problemach: trądziku i bezpłodności.

I teraz zaczyna się show. Pani-Szamanaka każe mi w jedną rękę wziąć jakiś „odgromnik”, a do drugiej sama przykłada jakąś elektrodę. Elektroda piszczy w zetknięciu ze skórą i widzę jak wskazówka potencjometru na szamańskim urządzonku odchyla się. Po kalibracji jestem dotykana do wnętrza dłoni w odstępach kilku-sekundowych i na mojej karcie pacjenta lądują jakieś krzyżyki, cyferki i symbole. Co któryś pomiar zmieniana jest fiolka z kolorowym proszkiem umieszczana na pokrywie i pada nieprzyjemny komentarz: „Oooo no proszę” albo „Nooo pięęęeknie”, zdarza się też: „Alee się Pani truje”. Nie pamiętam, żeby cokolwiek co usłyszałam było pozytywne. Jak nie było odchyłki potencjometru – nie było pochwały mojego stanu. Wreszcie przerwa. Pani-Szamanka pyta co zwykle jem i o której godzinie. Zgodnie z przewidywaniami i ogólną konwencją tego mitingu zostaję sowicie skrytykowana. Dowiaduję się, że łącząc białko z węglowodanami, pijąc 50ml kawy z mlekiem sojowym i jedząc owoce po 15:00 podkarmiam grzyby i pleśnie, które wypełniają moje wnętrze. Do tego jestem zaśluzowana i zakwaszona. W pewnym momencie zastanawiam się czy w ogóle mam jeszcze jakiekolwiek narządy. Przecież, skoro jest tam tylu „obcych”, gdzie miejsce na żołądek, płuca i takie tam. Mega-kumulacją „zanieczyszczeń” okazują się być wątroba, trzustka i nerki. Umiarkowanie zaatakowane mam jelita, a z pustych miejsc pozostawianych przy rubryczkach kości, mózg i żyły wnioskuję, że powinny jeszcze podziałać do przyszłego roku. Zdaniem Pani-Szamanki to cud, że jeszcze żyję. W przeciwieństwie do mnie, kompletnie nie dziwi jej mój trądzik i bezpłodność. Przecież to oczywiste, że chora wątroba wywołuje autoimmunologię, a trzustka insulinooporność. Skóra jest organem wydalniczym, więc skoro żywię się śluzotwórczym glutenem, to nie ma się co dziwić, że mam pozatykane pory i tworzą się wielkie bolące krosty.

I teraz włącza mi się agresor. Pomimo, że czuję złość i silny sprzeciw do bezdyskusyjnego rytuału obrzucania mnie błotem, zupełnie spokojnie przerywam całą zabawę i próbuję wyjaśnić jak to możliwe, że milion badań usg jamy brzusznej nie wykryło tego całego „syfu”. Okazuje się, że te mikroskupiska są tak pochowane, że nikt nie dostrzeże ich gołym okiem. Poza tym lekarze są w zmowie z firmami farmaceutycznymi i nikomu nie jest dziś na rękę wykrywać schorzenia w tak wczesnym stadium. Przecież ktoś musi kupować drogie leki. W momencie pojawiania się teorii spisku, wyczuwam pewną analogię do obecnej sytuacji politycznej w naszym kraju i mam ochotę się ewakuować.

To jednak nie koniec. Teraz dostaję listę zaleceń dotyczącą sposobu odżywiania. Delikatnie przypominam, że dość przyzwoicie trzymam się diety narzuconej mi przez endokrynologa. Jem węglowodany tylko o niskim indeksie glikemicznym. Pani-Szamanka wydaje się średnio rozumieć o czym mówię, a ja głośno wyciągam wnioski, że część wspólna pomiędzy tym co ona proponuje a tym, czego na pewno chcę przestrzegać, oznacza zagłodzenie się na śmierć. Oczywiście to spostrzeżenie pozostaje bez odzewu.

I w tym momencie zaczynam rozumieć całe clue. Okazuje się, że sama dieta nie jest wystarczająca. Żeby przyspieszyć wypędzanie grzybów i śluzów, trzeba się za-sup-le-men-to-wać. Suplementy oczywiście muszą być pochodzenia naturalnego. Witamina C z apteki jest kompletnie bezwartościowa, ponieważ zupełnie się nie wchłania, w przeciwieństwie do tej pozyskanej z dojrzewającej w indyjskim słońcu owoców dzikiej róży. Indyjskie słońce i tego typu „ulepszenia” mają jednak przebitkę i w sumie za komplet wszystkich „dopalaczy” musiałabym zapłacić paręset złotych.

W momencie odrzucenia propozycji dostaję jasny komunikat o własnej lekkomyślności i tak zakańczamy znajomość z Panią-Szamanką.

W drodze powrotnej do domu mam w głowie spiralę myśli. Zastanawiam się jak przebiegłaby cała diagnostyka, gdybym nie powiedziała ani słowa o swoich problemach. O ile mój trądzik jest łatwo zauważalny i można do niego dorobić ideologię, to ciekawe czy Pani-Szamanka wpadłaby na autoimmunologiczną bezpłodność. Zastanawiające jest też uderzające podobieństwo tego co usłyszałam, do historii Warszawianki z filmiku na youtube’ie. I wreszcie: skoro ja, 30-latka w kwiecie wieku, jestem tak schorowana, to jak będzie wyglądał wynik badania 50-latki która znacznie dłużej niż ja łączyła węglowodany z białkami.

Wniosek nasuwa się sam. Pomijając fakt prawdziwości wyników badania, mam silne poczucie zastosowanie pewnej socjotechniki. Straszymy pseudo-pacjenta „uświadamiając” mu kruchość jego zdrowia. Czyniąc go częścią tego spektaklu, dajemy poczucie wyjątkowości i unikalności uzyskanych wyników. Obrazujemy skalę znalezionych zanieczyszczeń i wreszcie za 140zł sprzedajemy lekarstwo na cały ból istnienia. Jest tylko taki malutki szczególik. Oprócz diety potrzebny jest „dopalacz”. Pseudo-pacjent przerażony powagą swojego stanu, chcąc jak najszybciej pozbyć się ton OBCYCH wczepionych podstępnie w jego trzewia, stosuje się do wszystkich wytycznych i dokonuje najlepszej w życiu inwestycji – inwestycji w siebie.

Motywacje do posiadania dzieci

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

wtorek, 17 lipca 2012

Od kilku tygodni zaczynam sama ze sobą prowadzić dziwny dialog. Zastanawiam się dlaczego zdecydowaliśmy się na dziecko. Jeszcze nie osiągnęłam stanu wewnętrznej wojny, ale argumenty, które przychodzą mi do głowy samą mnie zadziwiają. Nasza sytuacja życiowa w połączeniu ze zdrowym rozsądkiem każe mi dość często wyobrażać sobie nas jako bezdzietne małżeństwo. Zastanawiam się wtedy jak wyglądałaby nasza codzienność, znajomi, praca , mieszkanie i przede wszystkim czym byłyby zajęte nasze głowy. Ktoś z zewnątrz mógłby się wtrącić i powiedzieć, że próbkę tego życia mamy teraz. Hm… I tak i nie. Nie, bo mam nadzieję, że w momencie podjęcia decyzji o końcu walki, zamykamy pewien rozdział w życiu i razem z zakończeniem „widzeń” u SŁYNNEGO DOKTORA nasze głowy też stopniowo wywietrzeją od tego obciążenia. Tak, bo ten proces wietrzenia głów trwa pewnie latami. Nie lubię o tym myśleć. Zawsze przypominam sobie słowa różnych myślicieli wschodu, którzy utwierdzają nas w przekonaniu o potędze ludzkich myśli. Nie chcę ściągnąć na siebie tej sytuacji. Z drugiej strony zdrowy rozsądek i instynkt samozachowawczy każe mi się przygotowywać na najgorszy scenariusz. Chyba nie lubię niespodzianek. Nie chcę skakać z wieżowca. Wolę zawczasu zejść schodami kilka pięter niżej i nie ryzykować skręcenia karku.

Zawsze w tej sytuacji sama siebie zaskakuję. To myślenie to błędne koło. Przecież kilka lat temu w sobotni poranek leżałam wgapiona w okno dachowe sypialni i głaskając śpiącego NIEPŁODNEGO powtórzyłam kilka razy pod rząd: „Jestem absolutnie szczęśliwa”. Co się zmieniło? Nagły instynkt macierzyński każe mi przekreślić wszystko to, co miało wcześniej tak dużą wartość i na pierwszym miejscu położyć 3.5kg różowy/błękitny kokon?

Panie z OA już tak wyprały mi mózg, że zapytana w środku nocy: „Dlaczego chcę mieć dziecko” będę recytować banały: „…bo chcę komuś pokazywać świat, bo chcę kogoś kochać, bo chcę się kimś opiekować itd.”. Na pewno jest w tym mnóstwo prawdy, ale ile? Czy ja jeszcze pamiętam o co walczę, czy zwyczajnie uzależniłam się od uczucia kontrolowania własnych hormonów, wielkości pęcherzyków Graffa, ilości i jakości zarodków. Może ja zawsze muszę mieć przeciwnika. Ten okazał się nie tak łatwy, więc tym bardziej podkręca mnie to wyzwanie. Te męskie sterowniki, czyniące mnie łowcą zamiast eteryczną, czułą i łagodną matką, sprawiają, że czuję się czasem wybrykiem natury. Z drugiej strony ganię się za wierność stereotypom. Halo! Będę złą matką, jak oprócz czułości będę dawać dowody na kobiecą siłę? Oczywiście, że NIE!

No dobra. Mamy dwa przyzwoite argumenty. Pierwszy związany z naturalnym instynktem macierzyńskim, drugi z uzależnieniem od walki. Pierwszy jest politycznie poprawny, drugi brzmi śmiesznie – ale wiem że jest prawdziwy, więc zostaje. Niestety, to nie koniec. Jest jeszcze trzeci. Nie wiem na ile odgrywa on ważną rolę w całej akcji. Mam takie dni, że po głębszej analizie swojego stanu wydaje mi się, że to TO jest kluczem do całej zagadki. To TO znaczy: ASPEKT SPOŁECZNY.

W momentach górki psychicznej gotowa jestem głosić tezy, że otaczający ludzie nie mają dla mnie większego znaczenia. Mogą być, mogą nie być, mogą być inni itd. W swoim postępowaniu kompletnie nie uwzględniam jakiegokolwiek spełniania ich potrzeb, standardów i wpasowywania się w ich wartości. Niestety górki mam coraz rzadziej i coraz krótsze. W (przedłużających się) momentach dołków nagle zaczynam lękliwie oglądać się na otoczenie. Sama prowokuję jego ocenę. To właśnie ten mechanizm wymusza na mnie porównywanie się z ciężarnymi i dzieciatymi sąsiadkami. Kolejnym krokiem jest zerwanie kontaktu, bo wysłuchiwanie o tym „jak ta ciąża teraz nie w porę” albo „o 0.3cm 4 razy dziennie puchnie mi mały palec u stopy” staje się ponad moje siły. Zazdrość (nazwijmy rzeczy po imieniu) bezlitośnie ujawnia moją nieszczerość. Tego z kolei już nie mogę publicznie okazać, więc hop do kryjówki.

Wątek społeczny jest szalenie ważny. Dziecko staje się naszą przepustką do normalności. Ta mała istota powoduje, że mówią o nas rodzina. Mamy znajomych, z którymi wiele nas łączy. Można tu wymieniać i wymieniać.

I teraz właśnie zastanawiam się na ile ten argument podsyca mnie do dalszej walki w chwili kiedy zostaliśmy zupełnie sami, wyizolowani  z tłumu „pełnowartościowych rodzin”, z którymi kompletnie nie mamy o czym rozmawiać. No może oprócz pogody. I tu nawet nie. Pogoda dla nas i dla nich ma zupełnie inne znaczenie…

Daily Business + Szaman Woodoo

przeniesione z mychcemymiecdziecko.blox.pl

sobota, 14 lipca 2012

Oooj. Żeby to życie było choć trochę mniej skomplikowane. Znów, żeby odrobinkę zaoszczędzić,  umawiam się w KORPORACYJNEJ PRYWATNEJ PRZYCHODNI do ginekologa, w nadziei przepisania na ichne druczki choć części badań związanych z zespołem antyfosfolipidowym.  Pani doktor okazuje się zmęczoną kobietą po 50-tce. Trochę się obawiam jej reakcji na gruby segregator z wynikami badań i kriotransferów. Zaraz jednak otrzeźwia mnie myśl, że w najgorszym przypadku baba okaże się betonem i będę musiała zapłacić 100%. Dooobra. Raz się żyje. Opowiadam od początku o całej „ścieżce zdrowia”, stawiając przy tym nacisk na powagę stanu owrzodzenia mojej twarzy i dekoltu. Podkreślam, że to rujnuje mi psychikę na takim samym poziomie jak świadomość własnej bezdzietności (czasem wydaje mi się, że nawet bardziej). Pani doktor doskonale zna osiągnięcia SŁYNNEGO i setki razy podkreśla słuszność jego działania. Ponieważ nie ma na tyle kompetencji, żeby doradzić cokolwiek innego, dać jakiś inny punkt zaczepienia – grzecznie „przepisuje” skierowanie na badania. Dodaje jeszcze od niechcenia kilka innych, w tym Estradiol i Progesteron. A nich jej będzie.

Od razu załatwiam laboratorium. Wydaje mi się, że potrafię powtórzyć deseń tkaniny parawanu. Pielęgniarki też mnie kojarzą.  Nie mam już miejsca na zgięciu ręki, gdzie nie ma śladów kłucia.

Wyniki badań hormonów pojawiają się tego samego popołudnia. Progesteron wysoooki. Super! Owulacja była. Naturalna owulacja jest zawsze dobrym znakiem. Uspakaja mnie myśl, że nie do końca tak ze mną beznadziejnie. Ale chwila chwila. Estradiol też jakiś wielgachny. Lukam na przedziały. Znajduję fazę lutealną i… łooo matko. A co to? Zaaa dużo! Nagle w głowie wszystko układa mi się w spójną całość. Estrogeny wysokie -> trądzik estrogenowy -> trądzik różowaty. Eureka!

I znów trzeba napisać do SŁYNNEGO. Dylemat polega na tym, że bzdurą wydaje mi się branie w tej sytuacji antyandrogennej DIANY. Niecierpliwie czekam na maila zwrotnego. Nie wytrzymuję i w międzyczasie rejestruję się do endokrynologa. Muszę wyjaśnić ten estradiolowy rebus. Wydaje się być już tak blisko do mety…

Jest odpowiedź. Meta okazuje się być fatamorganą. Totalnie zbija mnie z tropu stwierdzenie, że „…tabletki antykoncepcyjne zawierają syntetyczny etynyloestradiol, blokujacy całkowicie wydzielanie własnego estradiolu”. Hmmm no dobra. W takim razie wezmę. Podwyższony hormon nie wydaje mu się dramatyczny to i mi też nie. Komuś trzeba ufać, bo inaczej człowiek oszaleje.

Komuś z zewnątrz te ostatnie zalecenia SŁYNNEGO wydawać by się mogły rewolucyjne. Walka o dziecko + tabletki antykoncepcyjne, leczenie insulinooporności + odstawienie metforminy.  Nie popadam w paranoję tylko dlatego, że mam umówioną wizytę u nowego endokrynologa. Z kimś trzeba to obgadać. Babeczka jest w moim wieku. Od razu łapię z nią kontakt. Zna SŁYNNEGO. Chwali jego osiągnięcia i podobnie jak on uważa moją chorobę metaboliczną za „słabiutką”. No dobra. Odstawię te leki. Natomiast wreszcie zaczynam rozumieć  dość prawdopodobną przyczynę swojego trądziku. Pierwszy raz ktoś mi wyjaśnia pewną patologię działania komórek skóry, mianowicie zbyt wysoką wrażliwość na hormony. Kiedyś coś o tym czytałam, ale wydawało mi się tak naciąganą teorią. Teraz widzę, że jest szansa na poprawę swojego losu. Jeśli DIANA wygładzi mi twarz to będzie oznaczało, że ta patologia dotyczy moich komórek! Nie urodzę dzięki temu odkryciu dziecka. Wręcz przeciwnie. Ale będę przynajmniej wychodzić z domu. Ojjj jak ja to docenię!

Ostatnimi czasy trochę szukam na temat sposobów na pozbycie się swojej hybrydy: paranoi + nerwicy. Trąbią ciągle te banały, że stres jest blokadą w zajściu w ciążę. Średnio w to wierzę, ale prawdą jest, że nie chcę w to wierzyć. W końcu podejmuję decyzję, że to będzie akupunktura. WSPÓŁTOWARZYSZKA NIEDOLI podsuwa mi telefon do woodoo specjalisty. Umawiam się na przystępną godzinę i po pracy trafiam do poczekalni pełnej ludzi opowiadających o sukcesach w wyleczeniu astmy, paraliżu po udarze i takie tam. Nooo żywe reklamy. Oczywiście nie mam wyboru i muszę grzecznie wysłuchać wszystkich historii. Wchodzę do gabinetu. Szaman ma około 42 lata i bardzo miłą twarz. Przygląda się mojemu trądzikowi i nazywa go wysypką. Od razu stwierdza  wadę w pracy przysadki i problem immunologiczny blokujący zagnieżdżeniu się zarodków (wcześniej mówię tylko o 4 podejściach do In-vitro). Każe mi się położyć i ogląda moje stopy. Urządza sobie z nich 2 laleczki woodoo i po 5 minutach kasuje 5 dyszek. Jeszcze wcześniej tłumaczę typowi: „Nie wierzę w żadne czary-mary”. Typ uśmiecha się pobłażliwie: „Ja też nie”. Nawet mnie to rozbawia. Postanawiam spróbować.